Bırakın yaşasın
Ayakları çıplak
Burunları ıslak çocuklar
Söylenen hoyratları
Ve dağların rüzgarlarını
Ninni diye dinleyen çocuklar
Kartanem
Adın bu olmalıydı
14 şubat 1994 de
kuş uçmaz kervan geçmez dağların
silah sesleriyle inleyen doruklarından
zeytin gözlerin
Hangi dağların kekik kokusu nefesin
Hangi denizlerin yakamozu gözlerin
Hangi bestenin nakaratındasın
Hangi tende,hangi yürektesin
Özledim...
Gücüm yok, sesim ermiyor
Delimiyim?
Yüzümde sırf bana ait tebessümle
belediye parkında dolaştım diye
Delimiyim?
Gördğüm her çiçeğe
Eğilip selam verdim diye
Biliyorum, yorgunsun
Ağır bir yük gibi omuzlarında,
Gelecek korkusu...
Bırak,bırak birtanem yüzün gülsün
Korkular bir değil,
Dünya dolusu...
Her bitiş bir başlangıçmış aslında
Yitip giden onca şeyin ardından
Ya elveda demek, ya da merhaba her defasında…
Kayıp giden yok olan yaşam mı?
Yoksa zamansız yaşanmışlıklar mı?
Avuçlarımızın arasından.
Her akşam davetsiz gelişinden yoruldum.
Sessizce karşımda oturup bana eziyet etmenden,
içimi acıtmandan
ve beni keşkelerimin derinliğinde boğmandan nefret ediyorum artık
Yıllar boyu seni nasıl da ilmek ilmek
nakış nakış işlemiş benden biri yapmışım
Ey! ruhu pas tutmuş yar,
sevdamın goncasını
hangi karanlık gecenin pususunda
acımasızca ayaklarının altında ezdin?
sevmeyi bir türlü öğretemediğim
vefasızım.....
Ben Sevdayı
Elleri nasırlı anaların
Burnu hızmalı kızların türküsünde dinledim.
Yüreği yanık efelerin
Kışla da nöbet tutan Mehmetçiğin sesinde
Birde senin nefesinde CAN.....
Bir canım var tende emanet
verirdim eğer bilseydi kıymet
Vardır elbet bunda da hikmet
Vefasız o yare veda zamanı...
Geldi derken yare, vuslat anı.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!