Açık lacivert suları
Bıçak gibi yaran tekne
Ruhumuda götür derinlere
Biz ikimiz kader arkadaşıyız
Hep yalnız ve tek başımızayız
Tut ellerimi al beni birleşelim
Küçücük bir çocukken siz
Ağlayınca gözlerinizden
İnciler döküldü sanırdım
İçim parçalanırdı hemen
Susturmak için çareler arardım
Onlara herşeyi versende
Birgün uçup gidiyorlar.
Pamukların içinde saklasanda
Dışarıyı merak ediyorlar.
Aslında dünya, ne onların hayal ettiği gibi tozpembe,
Bir minik kardelen
Boynu titreyerek
Çıktı yeşil yaprakların arasından
Buz gibi esen rüzgardan dondu önce
O bembeyaz karın güzelliğine aldandığına yandı
Sonra katlanmayı öğrendi
Ellerimle derlediğim kır çiçeklerini
Odandaki vazoya koymaya geldim
Alev alev yanan dudaklarından
Basit bir buse almaya geldim
Söylesene verir misin?
Beni birazcık da olsa sever misin?
İnsan konuşma kabiliyetini kullanmayabilir
Ama bu hiç bir şey görmediği
Ve bilmediği anlamına gelmez
Susuyorsa ve haykırmıyorsa
Sanmayınki basiretsizliğindendir
Bence sükut ikrardan gelir
Bana öyle bağlan ki
Yaradan bile kıskansın
İsterse ikimizi
Yarattığına yansın
Kudursun tayfunlar
İsterse tufanlar olsun
Dün yine geldim gördüm evi
Yaşama küsmüş gibi
Yaşama küsmüş bir evi
Görmemeli dedim ve temizledim
Tekrar yaşama döndürdüm
O geldi gördü evi
Gel desem gelir misin?
Sev desem sever misin?
Bir nebze gül dudağımdan
Öp desem öper misin?
Bakışların hayal gibi
Gözlerin gözlerimde
Ellerin ellerimdeyken
Kalbim çarpıyor
Ayaklarımın bağı çözülüyorsa
Sen aşksın...
Yüzünü gördüğümde
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!