Çanakkale’de Bir Mehmet

Bir sabah vakti, serin bir rüzgâr,
Toprağın bağrında yankılanan dualar.
Kınalı kuzular yürüdü ileri,
“Vatan sağ olsun” dedi analar.

Mermi yağmur olmuş, gökten iniyor,
Deniz, kanla yoğrulmuş, köpük köpük yanıyor.
Bir Mehmet düşerken, arkadaşı tutuyor,
“Beni bırakma…” diyor, gözleri kapanıyor.

Siperler suskun, gökyüzü hüzün,
Bir sancak dalgalanıyor, ölüme bürün.
Gözlerinde zafer, kalbinde iman,
Mehmet’in son nefesi bile vatan.

Bir avuç toprak, kanla ıslanmış,
Bir fidan düşmüş, umutla yeşermiş.
Şehitler geçiyor, siperden sipere,
Çanakkale geçilmez, yazılmış kaderine.

Bugün gökyüzü o günkü gibi,
Çanakkale’den yükselen ebedi bir türkü gibi.
Şehitlerin ruhu hâlâ nöbette,
Bir millet minnetle, başı dik elbette.

Ruhunuz şad olsun, ey kahramanlar!
Çanakkale geçilmez diyen yürekler, sonsuza kadar…