Çanakkale Şiiri - Reşat Karabağ

Karanlık gece, hava buz gibiydi
Çanakkale’de rüzgâr sert esiyordu.
Rüzgâra inat, Mehmet’im türkü söylüyor
Nusret’im adeta mayın ekiyordu.
Her mayın, bir umuttu özgürlük adına,
Anadolu’da çiçek olup açıyordu.

Haykırıyordu! Mehmed’im denizlere, dağlara;
“Ben, aşını ekmeğini yedim bu toprağın,
Tarlasında saban sürdüm,
Dağlarında koyun güttüm,
Bu topraklarda ağladım,
Bu topraklarda güldüm.
Özgürlük özlemlerimi bu topraklara ektim,
Bunun için benim savaşım.”

Bir denize baktı, bir yerde yatan şehitlere
Havranlı Seyit Onbaşı.
Sırtladı tam tamına 215 okka mermiyi,
Haykırdı tüm gücüyle:
“Koymalı topa bir mermi,
Aslanlar gibi kükremeli,
Yiğitlik böyle günde belli olur
Özgürlük ancak böyle gelir!
Kusura bakma, uzaklardan gelen asker.
Yaşlı anam köyde yolumu bekler,
Anama kavuşmanın yolu
Göğüs göğse çarpışmaktan geçer.
Çarpışmak… Yürek ister
Yürekli insanlar Anadolu’da
Aslanlar gibi kükrer”

Hey! Karşı yakadan bakan asker
Dur bir an düşün:
Şu an neredesin, senin savaşın kimin için?
Şunu iyi bilmelisin ki;
Kutsaldır her karış toprağı vatanımın
Aştır, ekmektir, benim için.
Benim savaşım, bunun için.