Çanak,Çömlek Patladı Şiiri - Muammer Erdem

Hatırlarmısın bilemem çocukluk günlerinin oyunlarını.
Ne kadar saf,ne kadar eğlenceliydi.
Bazan kendi kendime demiyor değilim hani.
Keşke,keşke hep çocuk kalsaydık.
Kalbimizin yerine
Kanayan dizlerimiz acısaydı.
Hayatın kendisi zaten bir oyun
Ama belirli yaştan sonra o zevki vermiyor.
Nasıl kandırırdık hatırlarmısın
Başkasının hırkasını giyerek bir başkasını.
Sonra hep birlikte gökyüzünün maviliklerine bağırırdık
Kimseden korkmadan,kimseden çekinmeden.
ÇANAK,ÇÖMLEK PATLADI............
Şimdi bakıyorum da hayatın her saniyesinde
Bir yerlerde patlıyor çanak,çömlek.
Ama;
Haykıramıyorsun.İşte özgürce
Gösteremiyorsun duyduğun üzüntüyü,sevinci.
Bazan hani diyorum ki;
Keşke,keşke hep çocuk kalsaydık.
Kalbimizin yerine
Kanayan dizlerimiz acısaydı.
Aslında hayatın her saniyesinde ihaneti görüyorsun.
Vefasızlığı yaşıyorsun iliklerine kadar.
Sahtekarlığı görüyorsun.
Ama;
Bağıramıyorsun işte.
ÇANAK.ÇÖMLEK PATLADI................
Malum kurallar.
Toplum yaşantısı.
Oysa ne güzel olurdu sonsuz gökyüzünün maviliklerine
Var gücünle,tüm içtenliğinle bağırmak.
ÇANAK,ÇÖMLEK PATLADI.........
Bağıramazsın.
Diğerleri gibi onu da atacaksın içine.
Patladığını zaten herkes biliyor.Bilmesine de
Söylemeyeceksin.
Bazan hani diyorum ki;
Keşke,keşke hep çocuk kalsaydık.
Kalbimizin yerine
Kanayan dizlerimiz acısaydı.