Can Yeri Şiiri - Ahmet Uğur Türkyılmaz

Gökyüzü sularken nefesini
Açılmış çiçek gibi, yanar fıskiyesi
Ben o sularla gelmedim elbet
Vardır gelen birileri

Hayat bizi vuruyor karanlık kuyularda
Uzak vuruşlar atıyor canımda,
Her bir mısrada,
Göğüslere perçinlenmiş nasırlar
Yankı duymaz birer kuş gibi
Saplanıyor gölgesi eksik duvarlara

Ben o duvarlara çarpmadım hiç
Kanları gövdelerini saranlar
Vardır elbet o duvarların
Ardına saklananlar

Can yeri ağırmaya başladı bak
İyisi kötüsü, her şeyi ortada
Sandık diplerine tahtalanmış duygular
Tepinirler, azgın birer at gibi
Her ağırmada hayat
Ben o duyguları görmedim hiç
Çiftesini yiyen
Vardır elbet orda

Kurumuş solmuş çiçekler, acı soluyan güller
Oysa geçen bahardı henüz,
Ne güzeldiler
Duyunca kokularını, sevgi bilmez haz etmezler
Aşka gelirdiler

Ben duyamadım o kokuları hiç
Kalbe yolları vardır elbet

Koklamayı bilmedikten sonra
Kime gerek?