Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
tam puan.Narin seninçlerin mutluluğu kadar güzel ve akıcı akıcı olduğu kadardahuzur veren güzel bir şiir.Ellerine ve o seven yüreğine sağlık. Kutluyorum. Saygılarımla.
'Can denilen bedende taşınan değil. Cana can veren insanlar vardır.'
ŞİİR ÇOK GÜZEL YORUMUN DA HERŞEYİ APAÇIK ANLATMIŞ...sustum sadece...
tebrikler armağanların en güzeli olmuş
Kaleminizden çok güzel bir şiir okudum. Gönül sesiniz hiç susmasın. Yüreğinizdeki güzellikleri hep paylaşalım. Şiirce bir yaşam dileğiyle. Tebrik ederim. Dostça Selamlar. Saygılarımla, Celil ÇINKIR
Dosttan dost'a
bir dua çıktı arş'a
yalvardı ve yakardı
dostumda olsun diye, 'cennet makamımla' her daim yanımda...
Bendende iki dost'a
bir bukle hatıra
sevgilerimle
Adnan Bilgiç
dostluk ve sevgi.işte insanlığın endeğerli duyguları.ne mutlu size.
ethem turan
Özlem adın kalsın, özlem yükleme bulutlara,
Yağmurları taşımasınlar,
Hicran olmasın benimde soyadım,
Ben sensizliği meçhule uğurladım.
Yaşamamak için özlemeyi,
Yırtılmasın çığlıklarım diye,
Sensizliği uğurladım meçhule.
Benden gitme can parçam!
Sarılışım ol, dertdaşım ol yine,
Sil sızımlarıma karışan taneleri,
Sana ihtiyacım var.
..............
Birine ''Sana ihtiyacım var'' ,'Sensizliği meçhule uğurladım' ,'Benden gitme can parçam' diyebilecek kadar dostça bir yakınlık duymabilmek ne büyük bir şans...Çünkü bu sözleri hak edecek gerçek dostlara sahip olmak bence en büyük zenginlik...Dostluk duygusunu bu kadar güzel ve içten ifade eden gerçek bir şiiri ilk kez okuduğumu belirtmeliyim...Tebrikler Sayın Kadıoğlu...
Sevdiklerimize söylemeyi hep ihmal ettiğimiz şeydir, seni seviyorum demek... Başarabilenlere ne mutlu. Siz de bu sevgiyi güzel bir şiirle dile getirmişsiniz. Ne mutlu size ve dostunuza.
Tebrikler şiire...
'Özlememeye.
Hasret denen melanet,
Bileceksin ki sen de bana emanet '
ne güzel şeydir böyle kardeşlik. ne mutlu...
katılıyorum Sevil@y Ş@HB@Z'a
kesinlikle. cana can katmak can taşımak mıdır. cana can veren ne güzel birşeydir, bu olay
kardeşler canımızın diğer yarıları hep sevilesi varlıklar
Bu şiir ile ilgili 37 tane yorum bulunmakta