Can oldun Bana Şiiri - Nurgül Ankara

Yıllar sonra geldin, bir mucizeyle,
Boş kalan kalbimde, fer oldun öyle.
Zifiri gecemde, avare gölge;
Sönmez bir güneşle, gün oldun bana.

Mühürlü kapıma, umutla vardın,
Yorgun düşen ruhu, sen uyandırdın.
Adın geçtiğinde, bin tövbe kıldım;
Kurumuş çöllere, sel oldun bana.

Tanrı’dan diledim, kutsal dilektin,
Gözyaşıyla gelen, sabırlı emektin.
Solmuş dallarıma, nefesler ektin;
Feryadım ucunda, yel oldun bana.

Zaman süzgecinden, sevdanı çektim,
Seninle dirildim, özüme döndüm.
Hasretin izini, bir bakışta sildim;
Gönül tahtım üste, el oldun bana.

Gelişinle güldü, dünyanın rengi,
Alnımıza düştü, sevda ahengi.
Seninle parladı, her bucak dengi;
Karanlık yollarda, yol oldun bana.

Kaderin kalemi, yazdı bu anı,
Tazeledin aşkla, damarda kanı.
Gözlerin sahilse, kalbim limanı;
Fırtına önünde, dal oldun bana.

Mazinin izini, bir bir siliyoruz,
Aşkın sırlarına, biz eriyoruz.
Asırlar boyu bu, anı bekliyoruz;
Dilsiz şu gönlüme, dil oldun bana.

Gönül harabesi, saraydır şimdi,
Yürekteki sızı, ney gibi dindi.
Göklerden bu aşka, bir huzur indi;
Ateşin içinde, göl oldun bana.

Yıllar yorsa bile, aşkımız taze,
Seninle son bulur, her bir cenaze.
Bırakma elimi, çekme tek gamze;
Kış vuran bahçemde, gül oldun bana.

Yolunu gözleyen, yolcuydum bittim,
Vuslat ateşiyle, kendimden geçtim.
Sevda ışığında, gerçeği seçtim;
Hasret sahrasında, göl oldun bana.

Mahşer günü gelse, sönmez bu yangın,
Seninle son bulur, bu acı sürgün.
Bu gönül diler ki; nura boyansın;
Ben sende can buldum, can oldun bana.