Can kırığı Şiiri - Nimet Öner

Can kırığı

Bu günlerde,
Mevsimler yolunu şaşırmış,
İklimler huyunu unutmuş olmalı!
kıpırdamıyor tek yaprak bile
kış gelmeden sonbahar donmuş sanki
ürkütüyor göz bebeklerime
işleyen bu korku
Düşünüyorum da,
Ne zaman kırdım kalemimi?
Ne zaman'dan beri böyle şiirsiz böyle şuursuz böyle takatsiz kaldım..
gözlerimde bir cehennem büyütüyorum Tamara aynaya bakmaya korkuyorum...
Ellerimde zemheri var boran biriktiriyorum
Söyle Tamara ruhumun arka sokaklarında kendine mezar kazan
Ben miyim? meleklere kefen biçtiriyorum her düşüş sonrasında
Koca bir hiçte tükendi diye masalım, içimdeki çocukları ninnisiz uyutuyorum
git gide küçülüyorum kendi Avuçlarımda
küçüldükçe kurşunlara geliyorum içten içe
yüreğim büyüyor sonra
Sallanıyorum bir boşlukta
Susma söyle Tamara, ne zaman
çekildi kanım
Ne zaman yitirdim umudumu
Kaç zamandır böyle topraksızım rüzgarsızım
Ve ne zaman öldürdüm içimdeki beni
Şu aynada asılı duran solgun silüyet benim mi?
Çok ötelerden gelen ses kime ait?
Durmadan tekrar ediyor "yeniden doğur" diyor kendini!
Güçsüzüm Tamara ayaklarım götürmüyor
İnançsızım Tamara bilmediklerim bildiklerimden fazla,
Ve bilmediklerim korkutuyor beni
Onun yokluğunda tövbekar günahların affına Sığındım
Dünyanın çıplaklığına aldırmadan tevekkül ettim
Dikiş tutmaz iç çekişlerimin elinden tutup bir şiirin alnından öptüm
Şimdi dermansızım Tamara tut yüreğimi
Tekrar taşı bir şiire, kalemle tanıştır beni
Bir dua oku sevda dilinde aşkı yamala kabulüne.
Umut yeniden yeşersin didelerimde
Ah Tamara
Her gece üryan bir yürek ve tesettürlü bir ruh ile tabudumu omuzlayıp, teneşire yürüdüm
Her sabah gün doğumu sancısına katıp nefesimin saçlarını, yeniden doğurdum kendimi
Her gece ondan aldığım nefesleri kendi kanıma doğrayıp, akbabaya yedirdim! her sabah ödünç umutlarla hayata taşıdım kendimi
Ekmek ve şarapla mayaladığım aşka yürüdüm her ikindi vakti
Her gece sevda ile dopdolu yüreğimi kireçe yatırıp, her sabah gözyaşlarımla yıkadım yüreğimi kalaylanmış bir gökyüzü altında, yeniden öğretim sevmeyi..
Şimdi yorgunum Tamara
Yaralı ve dağınığım
Sen kıblem pusulam candönümüm, dizlerinde dinledir, bakışlarınla yaralarımı sar, defşir dağılan yanlarımı
Bu defa sende doğurayım kendimi

Nimet Öner

Lâl...