Cân gözü... Şiiri - Hasan Belek 2

​Yıktım duvarlarımı bir bir.
Tuğlası kibir, harcı benlik olanı.
Soyundum sıfatlardan,
üzerime giydirilmiş ne kadar urba varsa,
ne kralım ne köle,
ne alimim ne cahil.

Bir "hiç" kapısında bekleyenim.
​Aynaya baktım,
gördüğüm suret benim değil.

Yılların yonttuğu bir taş,
zamanın yazdığı bir ferman sadece.
Perdeyi araladım,
perdenin ardında ne sen varsın ne ben.

Biriz.
​Aşk dedi meczup, yandım.
Ateş sandım, su imiş.
Yandıkça arındım,
duruldukça çoğaldım.

Her damlada bir okyanus gördüm,
her zerrede bütün bir kâinat.
​Bir ceylanın ürkek bakışında gördüm Seni,
toprağa düşen tohumun çatlayan sabrında,
fırından yeni çıkmış ekmeğin buğusunda,
ve günahkar dediklerinin gözündeki pişmanlık damlasında.

​Yol sendin, yolcu sen, menzil sen.
Artık secde ettiğim Kâbe,
bir taştan ibaret değil,
aşk ile bakan her cân gözüdür.

​Adım yok, sanım yok.
Ben, sende bir damla,
Sen, bende bir umman.
Sustum.
Kâinat konuşmaya başladı...

Hasan Belek
17 08 2025
Akçay