Can Damarımdaki Bıçak Şiiri - Yurdagül Özay

Gönülden gönüle giden bezirgân
Sevda dolu ömrü ucuz satar mı?
Gönül sarayında eğleşen şu can
Onun bu sırrına akıl yeter mi?

Bir kahır rüzgârıdır
Pervasızca unutulmuşluğum
Bir isyanın feryadıdır.
Dayanılmaz sancısıdır
Damarlarımda kükreyen acının
Bilemezsin…
Can damarımdaki bıçaktır, inan “Sensizlik”
Hasretin ezikliğini yaşayıp
Umudun elden kayıp gitmesidir
Bir adresi yitirmek gibi
Karanlık sokaklarda kaybolmak gibi
Kalp atışlarından uzaklarda yaşamak…
Susar, kalır yüreğim yokluğunun tutsaklığında
Gözlerim hasretin kollarında susar
Söyle, Ey Yar!
Nasıl sindin yokluğun derinliklerine
Uçsuz bucaksız sessizliklere…
Seni düşünürüm, aklım durur
Seni düşünürüm, damarlarımdaki kan kurur
Nasıl derim gözlerime “Unut”
Sensiz olamayacağını bile bile…

“Ahde vefa” aşkta mühim ve şarttır
Yalan yeminlere minnet yasaktır
Bilemedin ey yar, bilemedin sen
Ham gönül bedene büyük azaptır

Yaşanmamış günleri topluyorum senin için
Adını koyamadığım duygularla sarıyorum
Hiçbir bahane sensizliği doldurmuyor
Olmuyor ey yar, olmuyor…
Gönlümü dağlara vurmaya gücüm yok
Daraldıkça daralıyor zaman
Her adını anışta kan kaybediyor yüreğim
Bilemezsin ey yar, bilemezsin
Gecenin karanlığında kurşunlar oynaşırken
Ölüm korkusu nasıl geziniyor damarlarımda
Bu yürek nasıl can çekişiyor
Ayrılıkları müjdeleyen hasret vardiyalarında.
Gözler nasıl kaçar düşlerden
Bilir ki
Sensizlik hükmetmiştir ömrüne
Ve infazındadır ayrılıklarımın
Haramdır şimdi bütün geceler
Bu sevda çilekeş
Bu yürek muzdarip
Bu can terke koyulmuş
Şahadete gücü yoktur dudaklarımın

Bu sevda şehrine zamansız daldım
Payıma düşeni elbette aldım
Bir borcun var bana vicdan içinde
Gerisini Yüce Mevla’ya saldım.