Can Canana Sarılır Şiiri - Celal Bahar

Bazen;
İhtiyaç duyuyor insan,
Bir sevgili bakışa,
Dil ‘’istemem’’ dese de,
Muhtaçmış aslında şefkatli bir dokunuşa.
Sevmek güzel sözüm yok da,
Seviliyor olmadıktan sonra boşuna,
Ey sevgili;
Senden duydukça bir tatlı söz,
Bilsen nasıl gidiyor hoşuma.

Bazen;
Yanında bir nefes arıyor insan,
Yalnızlığına çare.
Sırf bu yüzden bile,
Deli divane olunuyor yâre.
Hele sen gibi seveni bulmuş ya,
Bu zavallı biçare,
Dile benden sevgili,
Sen efendi ben kapında bir köle.

Bazen;
Ölümü hatırlar insan,
Kolu kanadı kırılır.
Eş, dost kim varsa,
Hepsi kendisine darılır.
İşte o anda can,
Hep yanında bulduğu cananına sarılır.
Yârin kollarında ölüm bile unutulur,
Sadece huzur ve mutluluğa varılır.