Can Bedenden Çıkmayınca Şiiri - Orhan Gü ...

Doğduğum günden beri ,
Kendim için hiçbir şey istemedim.
Gençliğimin nereye gittiğini hiç merak etmedim ,
Ruhumda beni asla terk etmeyen .
Tek ve BİR şey vardı .
Bu dünyanın çirkinliklerinden ,
Bir andan diğerine hep iyilikle geçtim .
Sevdiğini söyleyenleri iki kat sevdim .
Ne çabuk geçmişim ...
Önce dizlerim terk etti ,
Neye bakarsam yaklaşarak baktım .
Adımlarım gevşedi ...
Dik basamaklarda nefesim terk etti beni .
Göz kapaklarım kirpiklerini terk etti .
Ağaran buğday saçlarım terk etti .
Hayat böyledir dedim kendi kendime ...
Terk edilmeler dünyası burası !...
Konuşmaya yürümeyi öğretenler terk etti .
Elimden tutup sokağa çıkaranlar ,
Birebir uymazsa da
Kıyafetlerini değiş tokuş yaptıklarım,
Bir yatakta yattıklarım ,
Aynı tabaktan yemek yediklerim terk etti .
Yerine bina dikilen eskiyen evim terk etti .
Mızıkçılık yapan oyunlar oynadıklarım terk etti .
Kalplerini gösterenler terk etti .
Yüreğime alıp gökyüzüm gibi gördüğüm ,
Hayatımı dolduranlar terk etti .
Neyim kaldı geriye?
Kala kaldı bir "Can !"