Çan Şiiri - Kaan Karadağ

bir deniz fenerinden düştü arzularım,
gece intihar içti, sarhoşluğu balıklara kaldı.
Kumdan kalenin komutanı, isyana teşvikden,
Beni bir hücreye attı...
Yorgundum,cam kırığıydım.
Bir tünel açtım toprağın sancıyan sabahına.
Yıldızların, güneşin sahte fahişeleri olduğunu anladım.
Bencil yakamozlar içtim ayıkamadım.
Oysa bir düş gezgini olduğumu sanırken.
Kırık bir çan buldum, yıkılmış bir heykel,
Sessizliği uyandıran anıtmış meğer.
Küçük bir çocuk ağlıyordu, tuttum elini,
Deprem vurgunuydu gözleri, yaş yoktu.
İki kelime verdi, yarısı sana.
Söylediğimizde, kıyametin habercisi olmak adına,
Elçisi olacağız belki o yitik ülkenin çocuklarına...