Can Şiiri - Yelda Karataş

Yeşil yapraklar titriyor içimde
her ağacın dalıyım
isimsiz bir dolunay kalbim
seni ışıtıyor
yakamozların o garip yalnızlığını
avuçlarıma düşürürken sevdan

Seni görmek ne güzel Can.

Ey sahipsiz ay güzeli
Ay aşkım
mavi denizime öylece geldin
ve beklenen zamandın.

Ter içinde ruhum
eski onurlu bayrakların bir Mayıs meydanında salınışı
yağmur altında
üşümüş gençliğim.

Ah korkusuz delikanlım
korsanlar gibi açık denizlerde
tekin dolaşan sevdam
dolunaya gizleme özlemini.

Biliyorum asıl şiir insanın yaşamıdır
biliyorum
burası vuslat
göğsümün olduğu yer
o kanayan yurdum
acının içinde büyüyen sevinç.

Sakin ol diyorum kendime, sakin ol
ama dinlemez ki korkulu sabahı
denizi tanıyan dolunay...

Aşkım
ne güzel seni böyle çağırmak
hayata ve her şeye karşı
ne güzel gurbetin ve vuslatın sen olduğunu anlamak.

Işık rüzgarım benim
al göğsüne
taşı beni
sarmala
bir aşkı kucaklasın gözlerin
bir de beni
vakitsiz gözyaşım
zamanın usta çırağı
nasibini esirgeme bu sevdadan.

Kaç uçurtma uçacaksa göğsümden maviye
ipini sen tut
özgürlüğün kimsesizliğini hatırlat bana
alışmanın isyanını
her gün
bahar olsun gözlerinde gördüğüm.

Ey ay vurgunu
Ey Can
hayatı taşıran son yaprak

Hoş geldin.