Çamur Şiiri - Abdulvahap Ateş

Çocukluğumda en has oyuncağım çamurdu
Toprağı emen sular bana bir dünya kurdu
Yoksunluk, yoksulluğu çekip anlından vurdu
Avucumun içinde itaatkar ve uslu
Güneşin oklarını çatlaklarda doyurdu
Ben haydi kalk demesem sur’a kadar uyurdu
Çocukluğumda en has oyuncağım çamurdu

Çamur hep çekti beni
Çamur sevdi tenimi
Bilmezdim bedenimin
Çamurdan geldiğini

Kanımın kaynaması
Tenimin hoşlanması
Meğer mayasındanmış
Benliği okşaması

Yaşamla kutlu nikah,hayatla sözlü neden
Çamurdan gelen hayat,çamura dönen beden
Kaç yüz kere kovuldum çamur yüzünden evden
Anamın oklavası fırlatılan terlikten
Hala baldırlarımda çamurun hiddeti var
Anlımın ortasında ötenin bileti var
Tükenen bedenlerde rengi silueti var
Tekrar buluşacağız az bekle müddeti var
Çamurdan gelen beden,çamur olacak beden
Anne rahminden sana düşeceğim aniden
......................
......................
......................