Çamur Şiiri - Talha Özgül

Nicedir çamur olduğumu unuttum
Oysa ağlıyordum
Kimse duymaz
Kimse inanmazdı hıçkırıklarıma
Bır fısıltıydım
Bir ben anladım deli rüzgarlarını
Birde kaçan kovalayan aşk
Körebeydi bu
Kimse bugünü duymadı
Oysa göçebeydim
İlmeklerime kadar işlemiştim hüznümü
Mucizeler öylesine köhnedir değil mi
Gülümsemek nicedir ar geliyor bana
Seni sineye cekmek bogazımda düğüm
Seni sevmek değil içtenliğim
Seni sevmek unutmak kimliğimi
Seni sevmek sigaya çekmek kalbimi
Tehlike dehlizlerindeyim yine çanlar çalıyor
Özveriydi bakışlarındaki küspem
Özlemiydi görmeden sevebilmek seni
Ölmeliydi varsaydı ruhumun eni
Peşinden koştum oysa görmeliydin

Nicedir uyku tutmaz oldu düşüncelerim
Ben düşüncemi aklıma gelmeliydin
Yoksa sen miydin düşlerimdeki renk
Sahte imgelerle boğuşuyorken ben
Epeydir unuttum bakışlarını
Sen buna nasıl dayanıyorsun ki
Gülmeliydim belki
Belkide yinede unutmak seni
Sen beni mi ömür boyu bekleyeceksin
Çamur olduğumu unutup
Gülüşlerinin edasına kandım
Öyle sallandım ki sana anlatamadım
Ben yıkılmadım böylesine küsüp
Susuyordum seni her gördüğüm anın
Gözlerinin miminemi kandığımı sandın
İlk kez avuçlarında izim vardı
Bir gamzen birde gizim vardı
Seni öylesine doya doya yaşadım ki
Bir sen mi benim umutlarıma kandın
Bir ben sandığım ergenliğim vardı
Bir ben sandığım gölgen
Seni öylesine sevdiğimi ben
Aslında bugün
Bugün anladım...