Çamlıca tepesi Şiiri - Sabri Polat

Ayrıldığımız yer
Çamlıca tepesi
Biliyorum...
Yakınlarda, bir yerlerdesin
Ya ben....
Belki de unutmuşsundur
Gönlünün prensini
Her hafta sonu pazar günü
Aşka gelir Çamlıca tepesi
Seni aradığını, sorduğunu
Ağaçların altında
Yalnız oturduğunu
Seni çok özlediğini
Ağladığını...
Şahit olan bir ALLAH
Bir de Çamlıca tepesi
Aşkımın prensesi
Duyur musun?
Kalbimin sesini
Gelsen... Ah bir gelsen
Kalbimin kapısını
Yumuşacık ellerinle
Üç defa vurup
Usulca açsan
Yüreğimin kilidi
Gözlerin... olduğunu
Belkide unutmuşsundur
Mevsimlerden
Son bahar
Kuruyan yapraklar
Ayaklarımın altında
Sevgilimi hatırlayınca
Göğsümün sol yanı ağrıyınca
Bıraktım, sen olmayınca
Güzel olduğunu sandığım
Herşeyi...
Bir gece vakti yıldızlar kayınca
Yakamoz denizde açınca
Nilüfer çiçeği boynu bükünce
Anladım sen beni unutmuşsun
Prenses
Kanar sen olmayınca
Yanar sen olmayınca
Gözlerim seni arayınca
Gidince anladım
Güzelliklerin, mutlulukların
Senle beraber gittiğini
Kaşıma ne olur
Bakma!
Abdal'a bakar gibi
İsminin baş harfi
Ortaya çıkmasından
Korkarım...
Seni severken çok
Çok ağladım
Dokunsan, ölecek gibiyim
Bir bıçak ustası
Bir berber usturası
Gözlerin...
Gözlerin; bana baktıkça
Kalbim açılır
Sonuna kadar
Prensesimin kalbimden
Çıkmasından, korkarım.
Ne bileyim sevdim seni
Bir akşam rakı masasında
Gözlerine Kurban oldum
Sözlerine hayran oldum
İçmeden önce
Kadehi masaya vurarken
Anladım...
Seni çok sevdiğimi
Ne olur giderken
Kalbimide götür
Çamlıca tepesinden