Cambaz Şiiri - Sema İnan Genç 2

Çocukken bizim sokakta
Bir kedi vardı adı :’Cambaz ‘
Esnaftan biri büyütmüştü
Sarı renkli , hafif tıknaz

Şahset Bey bu kedinin
Bilinen tek sahibiydi
Birlikte hatırlanırdı
Şahset Bey ile kedisi

Şahset Bey bağırdı mı
O kalın sesiyle :Cambaz!
Çıkar gelirdi ok gibi
Adını duyar duymaz

Cambaz bu sokaktaki
Tanıdıktı her eve
Başının yanıyla şöyle bir
Değmiştir gelip geçenlere

Şahset Bey’in durumu öyle
Pek ahım şahım değildi
Ne iş yapardı bilmem
Gün kazanır , gün yerdi

İşler yolunda değilse
Kediyle pek oynamazdı
Keyifliyse kahkahayı basar
Önüne bir parça et koyardı

Sahibinin olmadığı günler
Arşınlardı tüm sokağı
Bir kaçamak uğrardı evlere
Dolardı yemekle çanağı

Şahset Bey öldükten sonra
Parlak tüyleri kirlendi
Yüzü bir avuç kaldı
Kaçtı kedinin keyfi

Kuyruğu dik tutamadı
Kırılıp döküldü bıyıkları
Kir pas içindeki kedi
Şaşırtıyordu görenleri

Oysa kapımıza gelir
Sokulur , miyavlardı
Artık bu gidiş geliş de
Günler geçtikçe azaldı

Cambaz’ın parlak günleri
Şahset Bey’le gitmişti
Onu seven konu komşu
Acır olmuştu kediyi

Çöpte , kenarda , köşede
Ne bulursa yerdi kedi
Yağmurda saçak altına
Girip yalardı tüylerini

Cambaz Efendi’yle artık
Yoktu ilgilenen biri
Sokakta görürdüm bazen
Kırgın , yeşil gözlerini