Ağlıyordu Cambaz
Yüreği gibi titreyen bir tel üstünde
Alkışları duymuyordu
İçinde çığlıklar susmuyordu
Yalnızlığın uğultusu kulaklarında
Yürüyordu.
Ağlıyordu Cambaz
Tam ortasındaydı tel’in
Yüzlerce göz’ün odak noktasında
Yüzlerce yüreğin ritmindeydi
Denge çubuğunun ortasındaydı
Avuçlarında bir yangın
Yürüyordu.
Yürüyordu Cambaz
Sessizliğin ortasında yürüyordu
Nabız atışlarının eşiğinde
Göremediği bakışların tedirginliğinde
Tutulan solukların üzerinde
Yürüyordu.
Yürüyordu Cambaz
Ağır ağır bir sona doğru
Dudaklarında bir acı tebessüm
İçinde keskin bir sızı
Bir son’un ardındaki sonsuzluğa
Yürüyordu.
Ağlamıyordu Cambaz
Yürümüyordu Cambaz
Kesilmişti nabız atışları
Susmuştu alkışlar
Hala bir acı tebessüm vardı
Takılıp kalan dudaklarında
Ve anlamsız bir bakış
İnsanların bakışlarında
Yürümüyordu Cambaz
Ağlamıyordu Cambaz
Tanrı ağlıyordu.
01.09 2010 k. kumla
Ali SelKayıt Tarihi : 2.9.2010 21:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Artık yaşamak bir tel cambazı gibi olmayı gerektiriyor. Öylesine yorgunum ki, son gösterisine çıkan bir tel cambazı gibiyim. Üstelik tüm sevdiklerim ve beni sevdiklerini söyleyenlerin durmaksızın salladıkları telin üstünde tutunmaya çalışıyorum yaşama. Umarım son şiirim olmaz bu son gösterideki.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!