Cam ve bade Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Baştan aşağı nem sarardı dünyalarını
sen nemsen benim derdi
utangaç bu portre de kim ki camda

gecenin bir yarısı
üzüm salkımı memelerinden
badeler sağılsaydı saatler boyu
sade kahve kokusu sararken avluyu belki de
biz bir soyunup bir giyinen denize bakmaktaydık

ben bensem sen kimsin benim nemsin dedim mi
ben miydim o konuşan
müzik kulağımda sen camda
bu arada ıslak deniz dibi cinlerinin
dişleri miydi soğuktan takırdayan

izin verseydi deniz anaları dokuz doğururdu
her yüklendiğinde gemi
kıyıda baldır bacak dolaşanlar kimseydi
sabaha yakın bir saatte kaybolurlardı

ya bir çatıda bir damda
ya da camda duran kimdi
gudubet bir ağız fikri çeldikce çeldikce
asumanın gülmesi gelir inerdi merdivenlerden
sinem ki alaşağı edip kovuyor muydu
geceyi saran rutubeti

gökten binlerce narin zarif kadın kolları
inip de ince uzun parmaklarıyla bade sunarken
sunaklardaki kurbanların kanlı dudakları
dualar mı mırıldanıyordu

seni görmüştüm camdaydın
sen de beni gördün bir an
hüznün keşmekeşinde okunan aryalar gibiydik
lirikti utangaçlğımız

Yüksel Nimet Apel
15/Aralık/2016/Perşembe/Bodrum