Cam Kırıkları Şiiri - Mehmet Cıngır

Cam kırıklarıyla dolu kalbim
Mahzende insan artıkları…
Hıçkırıklar…
Oflayıp puflamalar
Gözyaşları…
Göz göze geliyorum bir fareyle
Bir fındık faresi bu…
Masum bakıyor,
Çok özel…
Boncuk boncuk gözleri
Ne güzel!

Gece vakti
Bir yaz akşamı…
Kurbağa sesleri dolduruyor geceyi
Derken bir yıldız kayıyor,
Işık hızıyla…
Kenara çekilmeseydi ay
Çarpacaktı ay’a ve ay parçalanacaktı.
Ay kırıkları yağacaktı yağmur yerine…

Deniz sahiline iniyorum gece vakti
Kalbim yüzüyor denizde
Gözlerim bir yelkenlinin bezi üzerinde
Gidiyor ta uzaklara…

Deniz çok kızgın!
Dalgalar dürülüp dürülüp
Üstüme geliyor…
Öfkesinden kararıyor,kızrıyor,morarıyor
Köpürüyor,terliyor,homurdanıyor…
Konuşmuyor benimle…
Ben kelimelerimle konuşuyorum,
Kendi kelimelerimle…
Onlar bana darılmazlar,
Seviyorum onları!

Bir martının peşinden koşuyor gözlerim.
Altı mavi, üstü mavi…
Süzülüyor iki mavilik arasında
Yudumluyor özgürlüğü farkında olmadan…
İmreniyorum ona!
Kar suyuyla tarıyorum ıslanan saçlarımı
Kırık bir tarakla...
Kumlarda…
Denize bakıyorum kaldırıp kaşlarımı
Gözlerim olmasa da

Duvarlara tırmanıyor rüzgâr
Islık çalarak…
Okşuyor saçlarımı serin elleriyle…
Kol kola geziyorum ben,
Gecenin güzelleriyle…
Şimşek çakıyor,gök gürlüor,
Kırılıyor şehrin bütün camları
Ve doluyor kalbime bütün cam kırkları…