Cam Göz Şiiri - Kağan İşçen

evine kapandı rüzgarı
pençesinde kıvrandığımız
rüzgarı bakir sokak aralarının
içerimizde güneş sohbetli bir dünyanın hükmü
çocuk sesleri okşuyor caddelerini bakışlarımızın
korkmak yakışmıyor asi seslerimize
yürümeli ayak diremeden
kendi haline terkedilmiş cam gözlü bir kuş gibi aşk
şubat ikindisinin özenmesi bahara
özlemlerini kollayan ilk akşamlı kurşuni

yanlış kadahe mi sarıldım ki gene
niçin dargın gözyaşlarıma gidişinin gündönümü
sıcak güz gülüşünün anlamı
tebessümüdür ekşi şarabi kirpiklerimin

kavuşmak defterini kapadık
ölüm ya bu gidişin
gidişinin tekrarı
dalması gibi karabatağın denize
batması tığ ucu gibi kalbime
ölüm ya bu
çeker mısrasını ömürden
kömür gözlü yaralı bir gecenin
sonu olmaya istekli

nazını çekemem ayrılığın
sav şu ömrü başından
yeşilinden yoksun bu bahar
rengini yitirmiş dört mevsim
yarım kalan bu şiir gibi