Cam Dostum Şiiri - Mehmet Geliç

Sadece denizlerde olur sanıyordum bunları.
Şimdilerde içim Akdeniz misali.
Senin bırakıp gittiğin günden beri,
Dalgalanıyorum fırtınalı deniz gibi.

Oysa başladığımızda da böyleydim.
Gözlerinin mavisinde kaybolurken,
Sesinle harmanlanan denizi dinliyordum.
Ve içimi okşayan, martı mırıltılarını.

Şimdi aynı denizin, farklı bir koyunda yalnızım.
Seni aramıyorum bile, çoktan kaybettim ümitlerimi.
Seninle anlam kazanan martı seslerini arıyorum.
Onlar bile neden terk etmiş anlamıyorum.

Eski bir dostumla sabahlıyor.
Dostumun yanına yenilerini ekliyorum.
Her sabah beni yeniden terk eden,
Param için var olan, cam şişeli dostlarım.

Hayallerimin beni bıraktığı günün,
Sanırım bir ömür sonrasındayım.
Zamanın su gibi aktığı şehrimden uzakta.
Zaman kavramının yitirildiği anı yaşıyorum.

Bitiyor sanırım bu mutsuz, umutsuz hikâye.
Sonu olmayan, başından beri sahipsiz.
Titreyen ellerimde can dostumla beraber.
Başladığımız yere Akdeniz’e gidiyorum.