kapıyı çaldığın ilk günler var ya hepsi aklımın ucunda sanki dün gibi ne güzel günlerdi. Bazen seviniyor bazen de üzülüyorum o zamanlar zil çaldığı vakit kapıyı açmak kolaydı tabi, her zil sensin diyerekten heyecanlanıyordum ama nerden bilebilirdim ki bir gün bunun zamanla acıya, özleme dönüşeceğini; artık o kapıya yaklaşamaz oldum. Zilin sesini duymak bile istemiyorum. Gün geçtikçe kötüye gidiyorum. İnanmazsın, bir gün uykuya dalıyorum, rüyaların içinde çırpınıyorum tabii biri çok farklıydı; kapı görüyorum sürekli çalınıyor ama açan kimse yok, kırılacak şiddette tekmeleniyor ve homurtu sesleri karışıyor birden uyanıyorum. Etrafıma bakınıyorum, düşünüyorum, aklıma geliyor. Galiba sendin. Ölüm kapıyı çalıyor dedikleri bu olmalı. O kapıya senin elin değmişti yaklaşmamam gerek biliyorum ama artık açmanın zamanı geldiğine inanıyorum ve o cesareti kendimde buluyorum.
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
şiir denmez ama bir şekilde duygularını anlatıyo bunu yapabilmen bile senin için bir meziyet...tebrikler
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta