Çalınan Hayat Hikaye

Ufacık bir çocukken,geleceğini nasıl elinden alındığını anlatırken gözlerinden akan yaşları saklamaya çalışan kadını dinlerken insanları böyle cehalete
sürüklüyorlar diye düşündüm.
o,zamanlar üç yaşında gazetelerin büyük harflerini heceleyerek, okumayı
başlamış.Dört yaşlarında tamamen sökmüş okumayı divanın altına girip öyle okurmuş bir sürü roman ve mizah dergileri okumuş.
En çok da Kemallettin Tuğcuyu okuyarak, ağlarmış.Duygusallık o yaşlarda başlamış onda,sanki başına gelecekleri biliyormuş gibi,okurken kitapları gözüne çok yaklaştırdığı için şaşı olmuş.Bir kaç kişi el ve ayaklarını tutarak limon sıkmışlar gözlerine düzelmiş sonra,bir sürü oyuncakları olduğu halde,
o yaşlarda kitapları tercih edermiş.
Bebeklerini öğrenci kendisi de öğretmen olur onlara okuma yazma öğretirmiş.
Oyunlarında bile öğretmen olma hayalleri kurarmış. Akşam olunca da; ezberlediği şiirleri eve toplanan komşulara okur kızılca bir alkış kopar yanakları kızarana kadar, öperlermiş.Okul yaşı geldiğinde annesi okula kayıt ettirip tekrar işe gittiği için ağabeyi kucağında götürmüş okula çünkü; bulutlarla korkuturmuş anneannesi o yüzden bulutların onu kaçırıp; gökyüzünde saklayacağını sanırmış.Ağabeyi kucağından indirip, kendi sınıfına yönelince, ağlayan çocukları görüp bayağı kormuş.
Kara tahtanın üzerinde asılı duran ATATÜRK'ün resmine takılmış gözleri,sanki ona bakıp evine hoş geldin dercesine gülümsüyor muş o sırada içeriye güler yüzlü biri, ona elini uzatmış kürsünün yanına götürüp,saçlarını yüzünü okşayarak ön sıralardan birine oturtmuş.
O an içinde bir sıcaklık hissetmiş,ve kendi hayalinde yol çizmiş bende öğretmen olacağım diye kendince ant içmiş.
Büyüyünce öğretmeninden alacağı bayrağı,gururla en yükseklere taşıyacak ve sevgisiyle hamuru yoğurup,geleceğe güvenle yetiştireceği yeni nesilleri hayal etmiş,zil çalana kadar.
BİR KIŞ SABAHI:
Üşüyerek okula gidip geldiği,sırada sınıfta titrediğini gören öğretmeni ertesi gün sınıfa,küçük bir valizle gelmiş.O an içine korku kaplamış öğretmenim ne olur bizi bırakmayın diye sarılmak için ayağa kalktığında öğretmeni çağırmış yanına valizi açıp içinden kırmızı bir palto çıkararak,paltoyu kendisine giydirince şaşkınlığı aratarak içini sevinç kaplamış.Çünkü hep bir kırmızı paltoya sahip olmak istermiş.
bu isteğini bir türlü söyleyemezmiş annesine,işten eve geldiğinde annesi ablalarını ağabeyini ve kendini her akşam sıra dayağına çekermiş.
annesi gelmeden ya uyur yada uyur numarası yaparak,dayak yemekten öyle kurtarırmış kendisini,bazende dayaktan nasibi alırmış.Onun için bir türlü kırmızı palto istediğini, söyleyemezmiş.
İstese bilirmiş dayak yiyeceğini,sevinçten öğretmeninin ellerini öpmüş birazda utanarak,göz pınarlarından akan yaşları silerek yerine oturmuş.
OKUL HAYATININ BİTİŞİ:
Üç sene okul hayatının ardından,ortanca ablası şizofren hastası olmuş,dördüncü sınıfa başlayalı bir ay kadar olmuş ve annesi bir gün,annesi eve erken gelmiş ve kendisine,demiş ki bir daha okula gitmeyeceksin ablana sen bakacaksın ben çalışmak zorundayım.Bu kelimeyi duyunca başından aşağı kaynar suların boşaldığını hissetmiş.Göz pınarlarına yaşlar dolmuş.
Neden ben kurban seçildim acaba diye düşünmüş,cevap da bulamamış kendi sorusuna, bu arada okula gidememiş aradan seneler geçtiği halde,o güler yüzlü öğretmenini,nede o okşayan sıcak eli unutmuş.
Eski sandığın içinde, öğretmeninin verdiği kırmızı palto,çarpım tablosu olan cetvel bir de fareli köyün kavalcısı adlı hikaye kitabı okuldan kalan tek hatırları okul hayatını böyle bitirmişler.
Artık karşımda geleceği çalınmış bir kadın hikayesini bitirdikten sonra;
hayatımın en acı sorusunu soruyordu bana hayatı, geleceği nasıl? Avuçlarımda tutacağım.onu teselli edecek kelime bulamadım.
Elinden çalınmış geleceği kim verecekti ona şimdi diye düşündüm.
Yanımdan ayrılırken.
Keşke dedim keşke, bunları hiç yaşamasaydı.Hıçkırıklar boğazıma takılı verdi.