Çal Kemancı Şiiri - Murat Önder Özbek

Çal kemancı…
Ne varsa içimde, ne biriktiyse bunca zaman,
Döksün tellerinden dökülsün.
Sözle anlatamadım, gözle yetiremedim,
Belki senin yayından çıkan ses anlar beni.
Belki o hüzünlü ezgilerde biri, “evet işte, bu onun kalbi” der.

Ben bugün kimseye anlatacak kadar güçlü değilim.
Ama bir melodide saklayabilirim her şeyi.
Bir notaya gözyaşı gizlenir mi?
Gizlenir.
Ben yıllardır o sessiz notalarda yaşıyorum zaten.

Bir zamanlar gülüşüne şiir yazdığım,
Bakışına dua ettiğim birinin ardından sustum.
Sustum ama içimde bir şey hep çığlık attı.
İşte o sesi bastırsın diye,
Çal kemancı.

Varsın ağlasın kemanın.
Ben sustukça o konuşsun.
Gece uzun.
Dert bitmiyor, kalp susmuyor, insanlar anlamıyor.
Ama sen anla…

Sen bir telden, bir yaydan ne fırtınalar çıkarırsın.
Belki de benim içimde kopanları en iyi sen bilirsin.
Sözle anlatınca “dramatik” diyorlar,
Ama sen çalınca herkes susuyor.
Çünkü keman, sadece ses değil...
Kalpten gelen bir gözyaşı gibi.
Bir kere daha çal,
Bu kez daha hüzünlü.
Sanki o da dinliyormuş gibi…
Sanki şu an bir köşede,
başkasının elini tutarken
İçten içe beni anımsıyormuş gibi.
Sanki “geç kalmış” kelimesi
dudaklarında asılı kalmış gibi.

Çal kemancı…
Çünkü ben bu gece, geçmişimi uğurlamak istiyorum.
Sessizce, tören yapmadan.
Ne bir elveda, ne bir açıklama.
Sadece senin ezginle,
O’nu içimden yavaşça salmak istiyorum.

Kemanın ağlasın benim yerime.
Sen susma ki ben dayanabileyim.
Sen çal ki ben çözülmeyeyim.
Ve sonunda,
Şarkı bittiğinde, sessizlik geldiğinde…
Ben de biteyim.
Ama şimdi,
Şimdi son bir kez daha çal:
Çal kemancı…