Çal (*) Şiiri - Cumali Karataş

Ruhumun son valsi şimdi
Çalıyor bir kayıp
Kentin mızıka bandosunda...
Duyulmamış ezgiler besteleyen
Gözlerini buluyorum yitirip yitirip
Notaları aşkın mabedinde yazılan
Kırık tuşlu bir akardiyon gibi yüreğim.

Kar düşüyor,
Ruhumun karanlık bulvarlarına;
Yitik çağ masallarını çalıyor
Aşkın viran orkestrası.
Sevdanın ardına düşen
Buruk bir yüreğin vagonlarında.

Çal şarkılarını çal;
Yüreğinin sesiyle ömrüm.
Tutsak sözcüklerin ardında
Bırakma gönlünü dilim...
Artık kendine susma.

*(Tay Dergisi/Sayı:122/Kasım-Aralık 2011)