Çakıstes Şiiri - Kaan Gülsatan

Yargılanması zeytin ağacı kesenlerin en ağır ithamlarla, üzenlerin aksine zeytin gözlü kızları.

Süt beyazı,
akrilik mavi saçlı,
uzun boylu, ince belli ve
kalın bacaklı bir kadın.

Bakarken Girne Limanı'ndan denize,
atıyordu cebindeki taşları teker teker,
yüreğinde biriktirdiği çığlıklarla senkronize.
Bazen gözleri açılıveriyordu: belki bu kez altı defa seker..

Hep umudu vardı; belki deniz, onu derinlere çeker diye.
Yüreğinden derin, eteğinden kısa düşler peşinde..
Hafifliyordu her eksilen taşta kalbindeki kırıkların ağrısı,
her attığı taşla biraz daha anlıyordu:
yaşadığını, yaşadığı yerde bırakmanın özgürlüğünü.
Ellerinde tuttu taşlardan birini uzunca,
baktı, doyamadı.
Biliyordu atsa yok olmayacak taş,
varlığını sürdürmeye devam edecek denizin dibinde, diğer taşlarla beraber.
Bir sigara sardı dalgalara karşı,
sararken atıverdi taşını derinlere..
O an anladı, felsefe hocasının yıllar önce sorduğu varlık nedir sorusunu.
Ruhunu kesen esintiye dönüp sigarasını yaktı.
Mesele var olmak değildi hiçbir zaman.
sayısız şey vardı; bizden uzaklarda, haberimiz olmadan
varlığını sürdüren.

Elleriyle taradı mavi saçlarını, bileğindeki tokasıyla bağladı.
Artık mahkumu değildi hatıraların.
Onu, olmak zorunda olduğu yerden alıp olmak istediği yere götürmüştü Girne Limanı.
Üstelik bunun için bir gemiye binmesi bile gerekmemişti.
İşte öyle bir vazgeçişti hatıralardan.

Yanına gelip sırnaşan pasaklı kediyle sevişmeye başladı.
Sanki hiç ağlamamış gibi o limanda,
hiç vazgeçmemiş gibi hayatından..

"Yine derdimi anlattım bugün;
dalgalar, gemiler, kediler, iskele, hepsi dinledi.
Güneşin acelesi vardı gitti, yarısını ay ve yıldızlar dinledi.
Yine sen dinlemedin en gönlümün azizi.."

Sudan ışıyan yakamoz, yemyeşil gözleriyle birleşti,
akan gözyaşları suya düştükçe.

Çakıstes, birkaç yaradan muzdarip.
Çok dinleyip az konuşan bir nymph.
Halbuki anlatmakta çok iyi, dinlemekte ise vasat.
Rengarenk dövmeleri ve mavi saçları dikkatleri üzerine topluyor.