Çakıl taşı oluyorum da susuyorum sen vad ...

hüzzam bir şarkı tadında
taş kesilip başı karlı yüce dağın böğründe
sus kesilip topraklar gibi ayaklarının altına seriliyorum ...

masmavi göğünde küçük bir bulut
buzullar yolcusu bir albatros yalnızlığında
bir başına sus oluyorum hep sana...

çöl ortasında güneşin kavurduğu kum tanesi
çatlamış dudaklara değen yağmur tanesi gibi kuruyup sus oluyorum..

ah olup mühürlenmiş dudak kıyında
bakış olup takılıp kalıyorum sen ıraklarına
azgın nehirler artığı çakıl taşı oluyorum sen vadisinde susuyorum...

yürek çukurunun derininde bir ah oluyorum
kanayan göz pınarlarında buz kesmiş bir damla yaş oluyorum
yağıyorum hiçliğin dipsiz kuyularına da sus oluyorum da hep sana...

bu köhne kasabaya uzanan taşlı tozlu yol oluyorum
adım adım iz oluyorum çamurlu ıslak kaldırım taşlarında
düşen kar tanesi gibi eriyip yok oluyorum ıslak ıslak susuyorum

çığlık çığlığa feryat oluyorum zalim elinde
nafaka peşinde uçuşan martıların hengamesinde
hırçın deli dalgaların koynunda boğulup susuyorum...

seher vakti bir damla çiğ olup
titreyerek düşüyorum mahcup bir gülün çeperine
dirhem dirhem sökülüyorum an be an yavaş yavaş ölüyorum
ağaran günün ilk ışıklarıyla yok oluyorum yine susuyorum sana

özlüyorum yıldızlar gibi gecelerine seriliyorum
sevinçler asıyorum yüzüme dolun ay olup düşüyorum gecelerine
şafakla beraber öylece yok olup gidiyorum sus oluyorum hep sana ...

Hasan ODABAŞI