Cahillik II Şiiri - Efe Yildirim

Gün yüzüne güneş ışığı çıkana kadar,
Yorganın altına saklarsın kendini,
Sonra perde indirirsin gözlerine istemeden,
Sabahı beklersin,
Işık ararsın kendine,

Cahil insan bildiğini sanır,
Oysa yalnız karanlığa düşen bilinmemezliği tanır,
Kim bilir belki aydınlığın da karanlıktır..
ya aydınlıktan daha aydınlığı vardır , ya da aydınlık aydınlıklar içinde karanlıktır...
Binaenaleyh, belki aydınlığın da karanlıktır...
Güneşten daha aydını,
Gün yüzünden daha belirgini vardır..
Yahut belki de insan mütemadiyen devam eden,
uykudan bir cimcik kadar uzaktadır,
Eğer bir cimcik ikna edebiliyorsa uykuda olmadığına,
niçin yolculuk etmek istiyor,
Karanlıktan Aydınlığa...