Câhil Şiiri - Mahmut Ünsal

Etrafa bend olmuş zümre-i câhil,
Adam olmadan adam beğenmez.
Kenara çekilmiş seyreder ehil,
İrfânı bilmeden ârif beğenmez.

Riyâkarlık dolu içi ve dışı,
Hâyâsızlıkta tam ele başı,
Fatihâ'da çıkar bir çok yanlışı,
Ulemadân gelen mânâ beğenmez.

Ne asılı bilir, ne de mecazı,
Ne alimi dinler, ne de vaazı,
Kimse eğitemez böyle yobazı.
Camiye hiç gelmez imam beğenmez.

Gitgide bozulur tadı cihânın,
Kendinden haberi yok, seni beğenmez.
Kimseye vefası yok fikri fenânın,
Fikir fukarası, fikir beğenmez.

Bakmaz kendisinin hüsn-i âline,
Etrafında insanları beğenmez.
İltifatlar eder kendi hâline,
Akıl veren âkilleri beğenmez.

Mahmut der ki cahil uğrar hüsrâna,
Herkes uzak durur, gitmez yanına,
Yalınızlık tak etse de canına,
Onu Yaradan da kul da beğenmez.

Dost Kalemler;

Hem câhil hem de bilmiyor kendini cehil,
Tüm dosta düşmana eder kendini rezil,
Ne ar bilir ne hayâ, yoktur buna panzehir,
Hem kendini, hem çevresini eder zelil.
Bekir Özcan

Kibir sahibi yalnız kalır,
Çevresi uzak durur dışlanır,
Yalnızlığın uğultusu kulaklarını ağrıtır,
Yolunu kendisi çizmiştir, ağlamak faydasızdır.
Canan Ereren

Şu kendini görmez bilmeyen câhil,
Kayalıkta gezer, sanıyor sahil,
Herkesi fikrine ediyor dâhil,
Dâhilleri görür, hâriç beğenmez
Ahmet Arslan Hadim