Gecesi intihar kokan şehirde,
Sevdiğim her kadını dul bırakıyordu
Satır arası ölmüşlüğüm..
Nemli nefesini çekip alınca üzerimden Tanrı
Üşüyordum..
Kaçıyordum, uzaktan beni çağıran şehirlere
Tüm ölmüşlüğümle..
Büyüyordu matem geride
Bense, ufalıyordum içimde
Kendimden kendime..
En çok sana yakışıyordu ağlamak
Dulun matemiyle..
Oysa bilmiyordun,
Tanrı namlu gibi dayıyordu hayalini suretime
Senden kaçıp sana geliyordum
Sırtıma yüklediğim cesedimle..
Şehirler mi..
Onlar baştan sona düzmece..
Kayıt Tarihi : 5.3.2009 00:21:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!