Çağrı Şiiri - Serap Demirtürk

Duyuyor musun şu dalganın sesini
Nasıl da çarpıyor insanın yüzüne gerçeği!
Görüyor musun serçenin gözyaşını
Ölümü umursamadan nasıl da ağlıyor!
Tattın mı hiç minnacık biberin tadını,
Küçücük acıların büyüklüğünü verirken sana!
Dokunabiliyor musun şu ölü kelebeğe,
Hayatın tükenişini hissederek!
Koklayabilme cesaretini gösterdin mi hiç bir kefeni,
Ölümün son mu, başlangıç mı olduğunu idrak ederek!
Duy!
Gör!
Tat!
Dokun!
Kokla ki insan mıyız anla!
Kendini tanı...
Neden yaşıyorsun,
Neye yarıyorsun,
Niçin koşuyorsun,
Nasıl anlıyorsun,
Neyle savaşıyorsun?
Ruhunla bedenin ritmini hisset,
Toprağa dokun,
Rüzgarı hisset,
Yağmurda ağla
Ki...
Boşa açılıp kapanmasın gözler.
Bir bak aynaya
Kimim,
Neyim,
Amacım ne,demeyi bil
Ki...
Toprak hesap sormasın sana
Sarınca kucağına.
Bak,
Gör,
Hisset gözlerin nemini
Ki...
Dua için açılan eller
Korusun seni her yerde.
Uzat ellerini
Bir elin akta,
Bir elin karada
Köprü ol
Ki...
Gökkuşağı sevinsin,
Dünya mutlansın
Ve...
Ruhun inlemesin,
Bedenin ağlamasın
Sonsuzluğa asılı sevdan
Vardı, diye mutlansın da
Uzatıp elini alsın seni yalnızlık dehlizinden.

20.06.2008 09:37
Serap Hoca