Çağlayan Çayın Aşkı

Çağlayan çay ve ölü deniz,
Birleştiler, denize döküldüğü yerde.
Hayaller,arzular derinleşti.
Biri azgın, diğeri durgun suların birleştiği yerde.
Nikah kıyıldı!
Gökyüzü ve toprak ana şahitliğinde.
Tatlı su, tuzlu su balıkları dans etti
Esen rüzgarın o derin nağmelerinde.
Damlalar tutuşup el ele,
Balayına çıktılar,ölü denizin sığ yerlerine.
Evlilikleri onaylıydı,
Tabiatın tümü şahit olmuştu sevgilerine.
Çağlayan çay enginlerden yol açıp kendine,
Bırakırdı benliğini,sevdiğinin o sessiz gemisine.
Yol alırlardı gün boyu, o eşsiz maviliklerde.
Çağlyan çay anlatır,ölü deniz dinlemede.
Bir umut diyordu, bir umut sevgilere
Herşeyi ölmüş olamaz içinde.
Bir ışık,görüyordu sevdiğinin kalbinde
Çok zorluydu dağlardan aşıp,özlemine kavuşmak
Su damlalarının birleşmesi yetmezdi ona.
Paylaşamıyordu denizini,daha önceki çayla
Kendiside yol boyu dereler görmüştü.
Birlikte büyümüşlerdi denize ulaşmdan.
Ama çağlayan sevdiğini aramıştı,
Bulduğunda kıskanmıştı onu her varlıktan.
Dağlar taşlr usanmıştı bu aşktan,
Şimdi muradına erdi ya Allah tan
Denizini koparamadı,eski sevdasından.
Hep içinde kuşku, gözünde yaşlar
Acaba yalnış mı yaptım?
Dönülür mü eskiye yeni baştan?
Nereye aksa, orada bir şeyler buluyor eski aşktan.
Hep bir damla katıyor sularına,
Sevdiğinin içine hapsettiği, durgun sularından.