Bu sayfalara bu satırları akıtan kalem sahibi şu anda hangi satırı okumakta veya yazısının hangi satırında duraklayıp geçmişini, sis perdesinin hangi an zamanında duraklattı zihninden geçen binlerce cümleyi… Veya hangi anları göz uçları ile bu satırların arasına kesmeler koyuyor, paragraflar halinde…
Veya üçüncü bir okuyucu, yazıcı gibi mırıldanıyor cümleleri… Hayatlar, düşünceler her yazılışında, her tekrar okunuşunda eksikler patır patır dökülmez mi? Ruhsal bir yaklaşım bu, hangi yazı okunsa okuyan kendi kesitlerini ilâve eder zihinsel bir yapıyla satırların arasına kendi düşlerini…
Nerelerde hata yapıyorduk yazarken kalemin atladığı yaşamlarda. Özveri eksikliği mi, yoksa kelimelerin arasında kalmasını, istediğimiz gizemler mi tamamlıyordu kendimizi? Yoksa kıskançlık mı kalemin tutukluk yaptığı yerler? Kalemin kendine hasetiydi belki de kendine saklıyordu birçoğunu satır aralarında…
Akşam…
Satarken güllerini,
Alırken alın terini.
Yırtıktı elbisesi,
Ayağında terliği.
