Çağırdım Seni Şiiri - İsrafil Hancı

seni aradığımda
benim ellerimde
hazır kelimelerim
yaldızlı cümlelerim yoktu
ben vardım

boğazımda düğümleyip volkanları
bir bahar yağmurunun
ılık serinliğinde
yıkanmak üzre
bekleyen
ben

bir de umutlarım
titrek tüylerine rüzgar dokunmuş
dualar okunmuş
umutlarım

umutlarımı ben
göçmen kuşlarının avucuna
klavye tuşlarının
ucuna değil
yüreğinin burcuna
bağladım

ama sen
açmadın telefonu
cevap vermedin
umursamadın belkide
duyumsamadın bu yüzden
anlamadın
anlayamadın

çünkü sen
başka iklimlerin
ot bitmez yamaçlarında
yeşermeye durmuş
bir gül adayıydın
ayıydın
karanlık gecelerin
dolunay olurum diye
bekledin
bekliyorsun

ısınamadın
kendi sıcaklığında
sınamadın bile
güneş olmayı
sağanak halinde yağacağın
sımsıcak doğacağın
bir yürekte
bahar olmayı
yar olmayı

halbuki sen
baharsın
harsın
güneşi de yakan
gönlüme akan
aydınlık ufuklarıma
anlam bırakan

şimdi ben senin
uzak diyarlarına
güvercinler uçurdum
beyaz güvercinlerin
beyaz kanatlarına
beyaz çiçeklerden
saraylar kurdum

gelirsin diye birgün
kıtalar arasından
seni çağırdım

çağırdım seni