Çağın Burukluğu Şiiri - Önder Karaçay

Kendi zamanımdan bakarken
Zamandan zaman aşırmadan
Geçmişi vicdanlara taşıyacağım
İyi bir gelecek için

Karanlık bir çağın içinden geçiyoruz
Teknoloji ve bilim destekli sömürgeci gelişmeyi
İnsanlığın gelişmesi yanılgısına düşenlerden değilim
Bu da bir iyileşme süreci

Alaca karanlık zamanının savaş çığırtkanlığına
Ses verenler örtmeye çalışsa da
Yaşatılan her acı
Hem içimizde hem dışta
Yeryüzünün acısına dönüşecek bir biçimde

Fanusumuzdan çıkıp
Dış dünyanın seyrine baktığımızda
Yaşananlar bir zaman ezinci

Tüm çıplaklığı ile kaydediyor görsel dünya bilincimize
Kıyıya vuran insanlığı, acıyı, sömürüyü, vicdansızlığı

“İnsan başkalarının acısına
Yakın tanıklığına rağmen
Kendine uzaktan bakıyor”

Her çağ gibi bu çağda kendi sürgünlerini üretiyor
Her taraf göçmen, mülteci

Üzüldüğümüzde de, yüz çevirdiğimizde de
Kim kendini onların yerine koyabiliyor

Benlik sınırını geçebildiğimiz de
Anlatamadıklarımızı görüntüler anlatır
Burukluk ne acı

Vicdan suskun
Vicdansızlığın dili var

İnsanın insanı yok etmesine
Bugün bir anlam aramaya da gerek yok

Nasıl olsa borazancı taşeronlar sayesinde
Küresel terör kaynak sömürüsünü
Küresel barış ile taçlandırır

İnsanı insana düşürmekte
Bir o kadar kolay olunca bu kadim topraklarda
İnançları yıkıma araç yapmak
Ve şiddeti körüklemek insanı insana düşürür

Karışır; kimin, kimin tarafında olduğu ve öldüğü

Süs liman kardeşlikler
Kardeşi kardeşe öldürterek
Şiddeti yaşatan bakışı egemen kılar

Savaş ve şehadet düşkünlüğü
Savaşsız yaşanabilir bir dünya kurmayı
Hiçbir çağda öğrenmek istememez

Merhametsizlik menfaate satıldığı gün
Kıyıya vurmuştu insanlık

Hayatın burukluk üreten yanlarını ıskaladık
Sevgisizlik tohumu eken küresel sömürünün yıkımını
Göz ardı eden şiddetin zihniyetini ihtiyaçtan saydık

Önder Karaçay