Çağımızdaki Dede Korkut (niyazi Y. Genç ...

Gençosmanoğlu adlı Türk soyunun Bozkurtu;
Tanrı katına uçtu, asrın Dede Korkut’u.

Cenkten geri durmayan yağız bir çeri idi,
Kılıç gibi kullanır, kalemi seri idi.

Coşkun bir ırmak gibi mazilerden akardır;
Engelleri aşarak, bentlerini yıkardı.

Hicret edip maziye, tarihlerde yaşardı;
Sonra bugüne gelip, destanlarda coşardı.

Ateşli mısralarla kargı-mızrak sançardı;
İt ve çakal sürüsü, köşe-bucak kaçardı.

Yaydan çıkan ok gibi dönmez idi yüzgeri;
Bozkurtlar arasında yüce idi değeri.

Vaktiyle feyz aldığı “Büyük Türkçü” ölünce;
O’na ağıt yakmıştı, şöyle inceden ince.

Yüce sözler söyleyip, O’nu ululamıştı,
Sözlerinin sonunu şöylece bağlamıştı:
…
“Dayanılmaz olsa da Atsız’lığın acısı;
Ulu Tanrı’ya şükür, yine soy var, Turan var.”
…

Bu söz üzre söz demek, türeye yakışmıyor;
Ama bağrımız yanık, gönlümüz yatışmıyor…

Burada çilekeşti, orada yüzü gülsün;
Kabristanı nurdan nur, mekânı Uçmağ olsun!
Ağustos 1992