Çağcıl Yangın Şiiri - Kağan İşçen

etekleri tutuşur baharın sessiz isyandır susuşum
sakince yıkmaktır beynindeki ayrılık duvarını
birlikte düşünmektir bir şeyleri aşk peynir ekmek bölüşür gibi
ben seni bir bardak suda fırtına
içimdeki ormanda çağcıl yangın
insancıl başkaldırı saydım yırtık sayfalarımda
turuncu bir ışık olur bazen endişe
gelir konar tel örgülerine aramızdaki dünyaların
evimin direği olsan ne yazar
hasret içimde yarattığın depremin kırıntısıdır
yol yokuş nedir bilmem alışık değilim dingin sulara
bağırışlarındaki ırmaklarda yıkanırım günboyu
beynimin fay hatlarında yılgın nehirler onulmaz yara
hele bir git desen
çeker giderim sırça köşktür ölüm şairliğime
bıraktığın yağmurlara topraktır düşüncelerim
kötü kader deyip geçemem layık olmalı bir şair en çok bir ayrılığa bin hayalkırığı
duru saf tecriddir gülmek dudaklarıma
ölüme poz vermek gibi
yakağanlar doluşur gözlerime
çirkin yapışır odam yakama
dere tepe düz gitsem yabancıyım şehrime
konuşmalarıma tül perdeler çekilmiş
ocağımda tüten hala senin şarkın
yankısı şehirlere
atılgan