Cadıda Kelimelerim Şiiri - Gülay Yıldız

Gecenin inci tanelerinde keşfettim yalnızlığımı
Bir çoğunun içinde ama sadece kendi ekseninde
Kelimelerimi dökmüşüm farkında olmadan fezaya
Ve cadısı! ...
gecenin toplamış peşimden yalan yanlış
Sıralamış keyfine göre hayatımı, yanlış anlamışsın

Gidişinde farkettim aciz kalan yanımı
Kendime söz geçiremeyişimde ve gözümdeki yaşta
Acılarımı döktüm sayfalara sırf dudaklarıma inat
Dillenemeyen kelamları kalemime akıttım
Kalemim yazdıkça gözlerin kapanmış, okumamışsın

Bedenimdekileri hissettim senden sonra
Bir iki ritimsiz acı ve sona yakın atış kalbim de
Fark edilmeyen bir soluk, ağırlaşan göz kapakları
İki adet el izi, biri benim, diğeri senin
Yaklaştıkça elim, anladım ki korkmuş uzaklaşmışsın

Geceden daha koyu renkte bir giyside andım seni
Ceplerinde bir yaşam gizli, düğmeleri benden kopuk
Son ütüsü tahtamda kalmış, belli ki ben okşamışım
Biri almış üstünden benden farklı, koku; cehennem rüzgarı
Gözlerin açılamamış belli, farklı rüyada uyuyakalmışsın

Gidişine yazıldı bu şiir ve tabii dönmeyişine!
Bitmeye yüz tutmuş bir yaşamın sevdasına adandı,
Başlayacak bir umut avının gelişinin şerefine.
Bitse bile bilirim görecek bu gözler,
Bensiz kalan yanların üşümüş olacak, yaşayamayacaksın
Ayaktayım

(Heybeti gidişinde arayan, yaşamı restlerle kıyaslayan, sevgiyi sözde sanıp, yüreğini boşaltanlara ithaf olunur.)