Cadı.... Şiiri - Emin Gönçoğlu

Bir gece,
Gündüzü öptü öpecekken,
Küçük bir el uzandı karanlığın içinden,
Tuttum.

Sıkmış, bileklerindeki kelepçe.
Az uğraşmadık,
Kırdık sonunda zincirlerini.
Sanalmış meğer kelepçe.

Tuttu elimi yürüdük, dağ bayır, dere tepe.
Yarı aydınlık bir patika,
Sarp, sapa, kıvrım kıvrım,tozlu, taşlı, daracık,
Bir yanı uçurum, kımıl kımıl yaşayan.
Tökezledikçe yırttı taşlar dizlerimizi,
Tentürdiyot bastık acemice,
Kah o bana, kah ben ona,
Acıtmadan, üfleye üfleye.
Düştükçe dikildik tekrar,
Handiyse iki sene.

Bir ışık görmüş, ben görmeden,
Bir ılık rüzgar esmiş, beni üşüten,
Atladı süpürgesine.

Yıldızlı gecelerde, dolunayı arayacak gözlerim.
Arada, el salla cadım.
Hoş kalalım.

9 Ocak 2008 Körfez Dolunay