Caddenin hüznü Şiiri - Mihriban Saydam

Adı dahi bilinmez bir caddenin
sokaklarında, kıvrımlı yollardayım.
Kimsesizliğin mahzun bakışlarıyla,
mahcup ifadelerle,
bir tebessüm parçalıyorum yüzüme.
Hani o, çizgilerin kendilerine yer bulmak için
birbirleriyle savaştığı, etten ülkeye.
Soluk soluğa kalmışken,
Mutluluğu iki çocuğun gözlerinden çalmışken,
Karanlıkları hüznümün rengiyle boyamışken,
Sarı ışıklı bir sokak lambası ısıttı
geçmişimin sönmeye yüz tutmuş, hatıra küllerini.
Babalar ellerine iki somun ekmeği almış,
Evlerine doğru koyulmuşken,
Çocuklar oyunlarının sonuna ulaşmışken,
Sokaklar yavaş yavaş boşalmışken,
Kaldırımlarla başbaşa bir türkü tutturduk.
En hüzünlüsünden...
Ne kötü bir histir!
Dışarıdan ışıklarının yanmadığı görünen,
bir evden içeri karanlığa adım atmak
Anadan, babadan, kardeşten ayrı bir boşlukta, huzursuzluğun kalbinde yatmak.
MİHRİBAN SAYDAM