Cadde Bostan Sorgularım

I

Bir gün baktım ki herkes burada,
Herkes buradaydı ama hiç kimse yoktıu.
Hani o eski halinle bir başına,
Bir başına oturuyordun ya bir köşede,
Öyle işte, ben yoktum.
Belki bir masanın üzerinde,
Bir fincanın dibinde gizliydim.
Belki bir kitabın sayfaları arasında,
Belki de bir şarkının sözlerinde.
Bir gün yıpranmış eşyalarla hurdaya gideceğim.
Bir akşamüstü, başucumda açan pembeli,
Morlu, sarı lâleler içinde öleceğim.
Üzerimde gök mavisi, süt beyazı, güneş sarısı,
Ağzımda taze süt tadı,
Bir yalnızlık duygusuyla gözlerimi yumacağım.

Bugün geliyorum işte; ama bu kez,
Bütün öfkemle, yeryüzündeki,
Bütün yarım kalmış işlerimle,
Ve o kadar dağınık ve pis ki ellerim,
Yüzümü bile örtecek kadar,
Yani kısacası yarım asırlık bir adamım ben.
Her şeyi değiştiremem belki, ama her şeyden yeni bir şey çıkartabilirim.
Kağıt, kalem, sardunya ve ben:
Zamansız ölüler ülkesinde ben de bir ölüyüm.
Havanın dibinde kükreyen toprak altı surlarında,
Yüzüme değmiş tütün serinliğini taşırım,
Göz kapaklarıma kadar inen içimdeki ayazla,
İnsan, kendi umutlarına düşman mı olurmuş?
Evinin penceresinden içeri girerken,
Aynadaki yüzünden korkan bir çocuk olurmuş.

Sabahları çay içerim.
Simiti birazdan alırım.
Kahvaltı tabağında ne var ne yok.
Hep bir arada karışık karışık,
Kiminin üstüne kimisinin altına, sığışık sığışık.
O da ne, ne kadar çabuk gelir.
Bu akşam oldu mu, hafta oldu mu.
Tuhaf şey, zaman buna karar verir.
Yarın bugünden geçer mi?
Geçmezse şu anı neden yaşıyoruz?
Özlem, aslında neşeyi tanıyanların gözyaşıdır; Çocukluğunu düşünen yaşlıların yalnızlığıdır.
Biz içine düşmedik mi yeraltının, anlamıyoruz ki
Karanlık yatak odasındaki cesetleri.
Bir sabah herkesi kucaklamış olacağım, herkesi...

II

Sizlere, ölümsüz, saygılı,
İsimsiz, bayraksız, silahsız,
Çakı, bıçak, tüfek, top, tanktan
Arındırılmış, tanrı tanımaz,
Bir kurtuluş Öneriyorum.
Ey zaman!
Beni dinle, gözlerimin içine bak.
Sorgusuz, sualsiz, habersiz yeniden gelişinde,
Ağaçların çok az,
Toprağın çok bol olduğunu, adem'den gördüm.
Ben ki yarımım bu çağda,
Bütün ben’lerden payım,
Bir kitabın arkasındaki notta;
Bile unutulmuş şiir kadar samimi olamam.
Her benlik aynası bir doğum belgesidir, efendiler
Anneden alınmış bir dille yazılmıştır.
Özlemlerimi döşeğime yatırmışım,
İnce kumaşları, iğneleri, makasları;
Gözlerimi, ellerimi, yüzümü.
Sabahlara kadar söğüt ağaçları,
Yağmuru emdimçe çatlamış, torlukla ağlamışım.

Ben de bir gün uykusuz kalır mıyım,
Etime birkaç iğne battırdım diye kanar mıyım,
Çocukluğumun sokağını hatırlıyorum:
Bütün sokak çocukları tümdük, biliyorum,
Kimse ona ‘külhanbeyi’ demezdi.
Ses tonum hiç değişmeyecek artık göremezdi.
O eski tuhaf huzursuzluğumdan.
Kendine benzeyen ne varsa, vefasızlığımdan,
Alıp hiç edip üzerime giydiriyorum,
Güzel bir yalanım, ağlamayı bile unutturuyorum,
Yavaş yavaş tükendiğim bu karanlık günlerde,
Hiç olmamış gibi gülümsüyorum, bitişlerde,
Üzerimden atıp gittim örümcekli elmas sandıkları,
Pasinler'den süvari birliğin'den, kalma benlikleri.

Denizin dibinden eski bir gün çıkıyor;
Dünle bugün arasında mekik dokuyor.
Sabahın limon ışıkları içinde,
Yalnızlığın en güzel kahve molası yerinde,
Bir kadının bütün dişleriyle güldüğünde,
Ağaç altında dört nala giden ahirde.
Zamanı ayıran büyücü bir izdişümümdür.
Ölümü sizlerin bağına ekleyen bir adamımdır.

III

Cadde bostan sorgularım beyniniz'e sırnaşır,
Un elenmeyen köylerden insanlığınıza yanaşır.
Adınız meselâ şu anda, kirçemli dağlarda,
Doktorların yazdığı, ölüm saati raporlarda.
Radyonun üstünde kemik gibi yerde,
Bir dinamit aktif boğazımızda bir yerde.
Uyandığınız'da gözleriniz toprak'tan ağrıyacak,
Beyaz teniniz'den geriye kemikleriniz kalacak!
Yolcusunuz siz, ölümlü bir yolcusunuz.
Ölüme doğru, kayıklı bir tabutsunuz!