Buzullar Prensesi Şiiri - Tuğ Arche

Ben buzullar prensesi,
Duyulmazdı renklerin sesi,
Yalnızlık bile öylesine yalnız;
Eşlik edecek dahi yoktu gölgesi.

Krallığım karanlık ve soğuk,
Sesler ürkütücü ve boğuk,
Tüm çiçekler açmadan soluk,
Tek dost varsa; yokluk!

Buzdan sarayımda yaşardım,
Buzdan dağlarımda yaşardım,
Bir ışıktan yanılsamayla şaşardım,
Yine de var olmayı başardım.

Buz ve kardı tek yemek,
Bilinmezdi aşk ne demek,
Tek duyulan hazdı emek,
Bir ışık binlerce yıl demek.

Aranırken ölü bir ışık,
Bir ses duydum:Şık!
Birden doğdu bir ışık,
Aniden oldum:Aşık!

Önce yaktı gözlerin,
Kalp ısıtan sözlerin,
Beni çeken özlerin,
Yangınıma közlerin.

Kalbim buzdan ve ince
Ben aşkı pelerin gibi giyince
Buzdan tacım parçalandı, bince
Binide battı kalbime,kince.

Buzlarım eridi; damla damla su.
Krallığım yıkıldı; bu nasıl pusu.
Bendeki böyle, yok olma korkusu,
Sardı birden, yanık aşk kokusu.

Eridi de kalbim,kabından aktı,
Bir gülüşün binlerce yıl yaktı,
Görenler halime 'vah'larla baktı,
Tarih bana da bir lakap taktı.

Ne taht kaldı, ne taç.
Eridi nefs; tok ve aç.
Gönül, özgür kuş: Kaç!
Sende aşkın gibi ışık saç.

Güneş ararken buldum ölümü;
Yokluğumda var oldum.
Yazarken işte bu son bölümü;
Ben seninle, seninle var oldum..! !