Buzlucamlardan Şiiri - Seyfi Karaca

Pirinc tarlalari gibi eli etegi silsile saganak
Araliksiz akip süzülen yagmur damlalarina ilk yetisip dokunan herseyin
Sanki kranligin icinden binlerce bilinmezliktir
Kirilmis üzülmüs hüznün bulanik yüzü ve burkulmus cehresiyle
Yasam kaygisini dipten derinden tutamayip kavrayan kederin
Bir lokomotifin ardinda onlarca vagon
Yüzlerce sehir
Onbinlerce kapi öykü ve sokak
Milyonlarca insan sarmali ve girdap
Kuslarinkine benzer yarali kanatlarina sürgün künyeler yükleyen
Tutunamadigi firtinalardan dallari kirilmis yuvasi bozulmus
Üzüntüsü hüzünlü kaybolmusluklar kadar yoksul ve agir
Yagmurda yanip külde donarcasina buymus üsümüs yalnizliklari büyüten
Gelinlik midir kefen mi herseyin pusundan kirinden karindan müjdelenmis
Herkesten hic kimseye göcebelesmis saklanbaclarini
Mum isiginda eriyip akarak damar damar tutusup sanciyan gecenin
Kar sogugu kadar buzlu camlardaki suskunlugudur,
Hüzünlü kivrimlarla derinleri sürükleyip götüren
Hep burda bir baska yere gitme istegine uyanmis
Herkesin icindeki taniyip bilmedigi bir baskasinin kitlik kiranlar cölü
Kimsiz kimsesizligin terkedip biraktigi uzaklarin özlemi
Ve tükendikce sönen geceyi sabah aydinligina karismis derme catmalar
Yagmurla birlikte günesi boyayarak
Cevrilmis pedallere ve cevrilmis carklara inip binen yere
Kendiliginden gelip kilitleniyor
Levhasinda kiralik satilik yazan dünya

Nisan / 22