Buzdan Kalp Şiiri - Dilara Gökçe İnce

Benim kadar üşüyen var mı bu şehirde
Dili buz kesmiş
Yüreği karlar altında benim kadar
Parmak uçlarında titremeyen nereden bilecek bir selamın eksikliğini
Yaşlanmış yanaklarını yorgun aynalarda küçümsemeyen,
Nereden bilecek kalbimdeki durağanlığın sebebini.

Bir kola kıvrılarak yatanlar bilir
Sarılmanın tedavi olduğunu
Ben bilmem.
Lakin onlar bilmez üşümeyi, ben bilirim
Ayak parmaklarım bilir titrerken
Gözlerim bilir, otobüs garajlarında
Beynim bilir, cılız düşüncem bilir yaşsız ağlamayı
Titremeyi bilir ellerim sonra bir de seni sevmeyi
Seni sevmeyi hücrelerim bilir.
Ne acı!
Sen bilmezsin sevildiğini.

Zaman geçiyor diyorum
Bağırıyorum, duy beni
Beklemek,
Bekle diyen bir ses duyarken dayanılır şey
Üşüyorum diyorum tek başıma sevmekten
Üşümek, sarmaşıklar gibiyken dayanılır şey
Bir deniz kenarında, ay ışığının altında
İki hasretli sarmaşık gibiyken…

Buzlar içinde kaldım, zaman girdabım
Canı boğazında atmayan nereden bilecek
Yaşamanın değerini.
Seni tanımayan biri,
Nereden bilecek daha önce hiç sevmediğini…