Buzdağı Gibiydi Şiiri - Celal Bahar

Vazgeçtim çünkü;
Yüreği koca bir buz dağı gibiydi.
Zirveye çıkmak mümkün değildi.
Aylarca adım atsam,
Yıllarca çalışsam çabalasam,
Buzlara tutunsam,
İliklerime kadar donsam,
Gittiğim bir kaç adımlık mesafeydi.
Ve ne zaman biri yüzüne gülse,
Gönlünde bahar gelirdi.
Eriyen buzlarla beraber,
Sulara kapılır düşerdim.
Ağlaya ağlaya, acıya acıya,
İlk başladığım yere dönerdim.
Sonunda anladım ki;
Bende ki beyhude bir çabaydı.
Zira buz dağına tırmanmak cahilceydi.
Farkına vardım ki;
Her şey boşu boşunaydı.
Zirveyi görmek için;
Ya gönlüne güneş gibi doğmalı,
Ya gönlünde sürekli,
Kış olmasını bekleyecektim.
Bu yüzden olmadı.
Yıllarca ne o bana ısınabildi.
Ne ben onu başkasından koruyabildim.
Yine bir eylül günüydü,
Önümüz kıştı.
Gönlünde her şey karışıktı.
Tam başlamıştım ki buzlarla savaşmaya,
Donarakta olsa adım atmaya,
Bir kez daha kaydım gönlünden.
Düşüp yaralandım can evimden.
Tükendi nefesim pes ettim...
Vazgeçtim,
Sırtımı dönüp gittim.
Kadere teslim oldum.
İşte ben onu böyle kaybettim.
Kalsam seveceğinden değil de,
Yine de;
Keşke gitmektense orada ölse miydim.
Yüreğinde bir karış yere gömülse miydim...