Buz Kesimli Zaman Dilimi Şiiri - Seyfi K ...

Nefes nefese dünden kalmis geceyi uyanarak sabaha
Vardiginda bütün tirenlerine gec kalmis bir istasyon gibi
Safak yumaklarini sökerken kaplanmis sis pedelerini isiklar
Mat ve donuk
Yapraksiz agaclar boyu bütün evlerin ve kapilarin birbirine benzedigi
Günü hic acelesiz beklemeye koyup agirdan alan
Bütün bedenine ciy düsmüs caddeler direkler
Sabunsuz salonsuz yagmurla yikanmanin kirmizi öpücüklerine
Dili suskun, dudaklari beynelminel yabanci
Herkesi icinde saklarcasina hic kimseye ayni derecede tanidikligin
Endi basina posta kutularina ambulanssesleri carpip karisan
Kanapelere birakilmis göz pürüssüz yaslari
Bütün yalnizliklardan daha soguk
Ve daha girdap bütün sarmallardan hüzün
Oldugu yere yikilip kalmaktan peronlarin döndügü
Kaybolup giden raylar arasinda parmaklarini saymakla mesgul
Cansiz demirin nemli duvarin
Merdivenlerden düstükce baska bir yer basliyor
Saatin oldugu yerde duran saate bakarak zaman
Ezberinde bildigin bütün sokaklar
Icerisi bulanik camekanlara bürünmüs sehirlerin
Cizgiden sonraki her yükseklige ömrü yetismeyen taburelerini
Bütün iz ve isaretleri kapiyi gösteren uzakliktan
Hic bilmedigin bir dünyaya tükenip bitiyor
Her yerden daha cok
Dolacak ve adim atacak hayati kalmamis sürgünlere koyan sehir
Elin yüzün buz mu buz..
Azar azar birikip cogalan boslugun hatirlasan kabus unutsan zül
Ordan ötesi yok iril ciplakligi kabullenmekte zorlandigin
Hic giyilmemis elbiselere sabahi kurup üzgün teselliye gün yoran vakitlere yakin
Bütün kayip mektuplar senin
Bütün akibeti bilnmez yolculuklar senden
Bütün sessizlige gömülmüs tenhada kalmis ugraklar sana
Gecmisle gelecek arasi yitik zamanin ucundan kiyisindan
Ismi silik, adresi yok , senesi taze
Eskiyen yaralarin elde kalan vitrin cicekleriyle
Elin yüzün buz mu buz…

Ocak / 22