Buz kesilmek Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Buz kesilmek

Hiç hissetmediğimiz düşüncelerle dalıp gittiğimizden
Öncesini hiç bilmediğimiz bir yerden
Ötelerden, ötekinden, öte beriden…
Bir gün öyle bir kış gelecek ki birden!
Öyle ani, biz çok fazla üşüyemeyeceğiz…
Yani ayaklarımızdan başımıza dek
Ellerimiz kollarımız iki yanımızda
Gözlerimiz açık ve bir nefesimiz kesik
Buzdan cama yansıyan aynadaki
Kömür karasından beyaza boyanmış
Görünmez kardan adam hayalimiz
Mumun titrek ışığından da heyecanlı
Ruhumuzla mutlu, biz uçuşurken
Düşten çok gerçeğin esiri halimiz
Çıplak ağacın dallarında asılmış
Gerim gerim gerilmiş ensemizde
Bozacının şahidi şıracının elinde
Korku salınmış o akşamın, erkeninde
Sokak tenha, gecenin ayazında, geç vakitte
Gerisinde bir de korkudan silik gölgesi
Avare dolanırken ev ev, yoksulduysa;
Kireçle bulanmış kerpiç duvarlar da
Yıkılmış taş taşın altında ezilmiş
Çeşmeler donmuş yüzler kirlenmiş
Başkası görülmüş, böylesi görülmemiş
Tohumları saçılmış, daha gömülmemiş
Bahçede soğuktan titreyen Tekir bile
Uzak bir ateşin alevinden uzayan
Sıcak bir rüyaya sığınmış gailesiz
Kalın bir yorgana sarınmış, kalanı
Üçü beşi bir arada beş soluk beniz
Sabahın rüyasına uyanmış; bir iki de
Boğazından sıcak bir lokma düşmeden
Masalların peşine düşen pek çoğu çaresiz
Kaç adam kaç kadın gelmiş de geçmiş
Böyle sessiz sedasız soluk gecelerden
Sayamadım soğuktan titrerken gözlerim
Uyuşurken ellerim hariç bildiğim her yerim,
Sözlerim havada buzla donarken tek tek
Gerekli gereksiz onca şeyin arasında bir tek
Bunu soramadım bir türlü. Belli ki çaresiziz…

Yılmaz BEKTAŞ